ΩΡΕΣ ΑΠΟΞΕΝΩΣΗΣ

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 1976 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Κουράγιο μια νύχτα μόνη 
ήρθε κιόλας, νάτη πέρασε. 
Μια νύχτα απελπισιάς 
απάρνησης νύχτα.  
Πάνε τέλεψαν οι λέξεις
 που τραγούδαγαν την μοναξιά μου 
 Απόμειναν μονάχα 
ξέφρενα άλογα 
να καλπάζουν σε τούτες τις κόλες. 
 Νεκρά περιστέρια στα μάτια μου
 μάτια μου της αγάπης οι λέξεις.
 Έφυγες πια θάλασσα 
πιο κύμα 
να τραγουδήσουν, 
τον χαμό σου αγαπημένη. 

Σε αναζητώ στον κρύο άνεμο 
μέσα στην σιωπηλή μοναξιά της νύχτας.
Μέσα στους ερημωμένους δρόμους
σε κάθε ώρα σε κάθε βήμα σε αναζητώ. 
Μες την μονότονη μοναξιά μου
 η καρδιά μου μόνη 
θολή με ερωτική μέθη. 
Ω ! τον ανέμων απάγκιο
 της καρδιάς μου βασίλισσα. 
Το τραγούδι των φιλιών σου
 αρχινώ 
γλυκιά πεταλούδα,
 τελειωτική σαν τον ήλιο
 την θάλασσα
 σαν το μελαγχολικό του φθινοπώρου πέρασμα,
πάνω στα αμπέλια. 
Τραγουδά η άνοιξη πάνω στον ατέλειωτο ουρανό . 
Τραγουδά η καρδιά μου στη λύπη της
. Η πίκρα μου παλεύει με την νύχτα.
 Μα έρχεται η αγάπη σου 
και μου τραγουδάει
 σαν την άνοιξη, 
σαν το κύμα. 
Ώρες η καρδιά μου πετάει, 
φθάνει και σε αγκαλιάζει. 
Πετάει σαν το χελιδόνι την άνοιξη
 σαν τον ίσκιο στο φως. 
Απόψε ξέρω να γράψω τα ποιο λυπημένα τραγούδια
 Ξέρω να γράψω για το θάνατο
, για την ζωή. 
Απόψε μπορώ να ταξιδέψω με πλοία τσακισμένα 
δίχως φόβο. 
Νοιώθω ξεχασμένος
 σαν τον επιβάτη που έχασε και το τελευταίο τραίνο.
 Ότι μου λείπει το αγαπώ,
 γιατί απόψε μου λείπεις 
Και ότι μου λείπει σε θυμίζει . 
Πάνω στο λιγοστό φώς της σελήνης, 
εδώ Σ ΑΓΑΠΩ. 
Μέσα στην σιωπή του ανέμου
 Στο πέταγμα των πουλιών
 Σ ΑΝΑΖΗΤΩ.
 Σ αγαπώ όπως το δένδρο τα φύλλα του
 όπως το χώμα την πέτρα. 
Σ αναζητώ όπως το φυτά τον ήλιο 
σε βρίσκω παντού και πάντα σε χάνω. 
Είσαι για μένα
 η αρχή και το τέλος
 Είσαι τα χέρια μου
 Η ζωή μου ολάκερη είσαι. 
Μόνος στην αιώνια σιωπή 
Μόνος σ αναζητώ. 
Σαν το κύμα,
 σαν το στάχυ,
 σαν την μέλισσα. 
Πιάνομαι από αιώνες
 ξαναγυρνώ στην αλήθεια και σε βρίσκω.
 Σε βρίσκω σαν την ζωογόνα βροχή 
Σαν τον ήλιο τον μόνο σε χάνω. 
Η νύχτα υφαίνει το κρύο της πέπλο
 κι η καρδιά μου μόνη σ αναζητά 
στη σιωπηλή μοναξιά της
 Οι τελευταίοι στρατιώτες εγκαταλείπουν τη μάχη
 κι εγώ εγκαταλειμμένος 
στην αποξένωση της ερωτικής μέθης μου 
Σε βρίσκω σε ένα ποτήρι κρασί από αμπέλι παρθένο 
Στην στροφή και του πιο πένθιμου ύμνου.
 Στην χαρά των τρελών σε χάνω. 
Σε βρίσκω και σε κρατώ σαν άγκυρα 
Σαν τα χέρια της μάνας. 
Σε βρίσκω όπου κι αν σε ψαχνω 
Στη χαρά 
Στην λύπη η 
στον άνεμο 
Σαν μια μέλισσα
 Σαν σπόρος 
Αναζητώ το κορμί σου 
να χαθώ μέσα να φυτρώσω . 
Να γίνω θεός 
να φωνάξω με όλα τα κύτταρα 
ΑΓΑΠΩ. 
Να πονέσω 
Να κλάψω
 Για να φωνάξω 
ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ 
Την μορφή σου να δώ να με κλείνει 
να φωνάξω ΥΠΑΡΧΩ. 
Άνεμο τον άνεμο 
ένα άδειο σακί εγώ περιπλανώμενος,
αναζητώ την συντροφιά των ελλειπόντων νεκρών 
συντροφιά των αγγέλων
 συντροφιά την δική σου,
 την ΜΟΝΑΔΙΚΗ συντροφιά. 
 Υπάρχω στο κόκκινο χρώμα του πόθου
 Στα γαλάζια φτερά της λησμονιάς,
Υπάρχω.

Τίποτα ακατόρθωτο,
 τα πάντα εσύ.
 Το κόκκινο χρώμα 
Η γαλάζια ελπίδα. 
Να τα λουλούδια 
Να η θάλασσα
 ΟΛΑ αναταράζονται
 Ο αέρας χτυπάει τις τριανταφυλλιές
 και τα ρόδα αναταράζονται.
 Είσαι εσύ ένα ρόδο
 Ένα αέρας 
Είσαι εσύ η αναταραχή στα φύλλα της καρδιάς μου 
Η βία περιμένει μακριά
 με τρυπημένο το σπαθί. 
Είναι τόσα τα πράγματα που θέλω να λησμονώ
 Μάταια οι καπνοί τους γυρίζουν στη σκέψη μου
 ΕΝΑ μονάχα ζει,
 ένα ΥΠΑΡΧΕΙ
 Τούτο που δίχως άλλο αναταράζει τις τριανταφυλλιές 
ΕΣΥ. 
Δεν έχω λόγια
 Πάνε τέλεψαν οι λέξεις 
σαν το τραγούδι του νεκρού.
 Άγριες κατάρες
 τρέχουν στα χέρια μου 
Δεν τις κρατώ 
Πετάνε, φεύγουν.
Γίνονται τραγούδι και σε φτάνουν
 Σε φτάνουν, σε τυλίγουν και χάνονται.. 
Έρχεσαι κοντά μου 
Φεύγεις ξανάρχεσαι. 
Τα φτερά σου φτερά μου
 Πετώ μαζί σου
 πάνω απ τις φθαρμένες κοιλάδες 
Μες τις φωτιές 
Κάτω απ τη θάλασσα 
Μέσα στο αίμα μας. 
Σε φτάνω,
 με φτάνεις
 Χανόμαστε
 Ξανασμίγουμε και υπάρχουμε 
Η μέρα γεννιέται στα χέρια μας 
όπως το πουλί απ τα αυγό
 Ξεπετιέται και χάνεται
 Χάνεται και έρχεσαι πάλι απ την αρχή 
σαν σκέψη
 σαν σύννεφο 
Ξέρω πώς να σε σκέφτομαι
 Δεν σε ζητώ 
Ξέρω πως πάντα υπάρχεις
 Υπάρχεις σαν άνεμος
 στα φύλλα μου
 στην φωτιά μου
 στο αίμα μου.
 Μπορώ να σ αγαπώ
 και έτσι απομακρυσμένη 
να λείπεις 
Κι όμως να υπάρχεις. 
Σαν ράντισμα βροχής,
 σαν πάχνη,
 σαν έντομο.. 
Τι ωφελεί η ύλη που την καταπίνει το πνεύμα 
Τι ωφελεί ο θάνατος που τον καταπίνει η ανάσταση.
 Τι ωφελεί το κλάμα των μωρών
 που το πνίγει το γέλιο. 
Τι ωφελεί η αν ο ήλιος δύει
 αφού η αυγή ξανάρχεται. 
Μια αίσθηση μόνο
 Τα ρόδα, 
τα φύλλα μου 
έτσι σε διατηρούν
 χωρίς ύλη 
σαν οπτασία
 σαν δροσιά 
σαν πως ο ουρανός τα αστέρια. 
Έρχεσαι μαζί μ ένα κλωνάρι,
μυγδαλιάς της πρόωρης 
Έρχεσαι με ένα κόκκινο τριαντάφυλλο
 Σαν ένα γαλάζιο φτερό πετάς πάνω μου. 
Έρχεσαι και φεύγεις σαν ένα χαμόγελο 
Ποτέ σαν μαχαιριά,
 πάντα σαν χάδι μωρού
 με τις αγκαλιές φιλιά γεμάτες 
Τα πάντα ξεχασμένα κι είναι τόσα πολλά! 
Ουρανός καταγάλανος,
άσπιλος,
 αγαπημένος.
 Σ αναζητώ στο γαλάζιο χρώμα του,
 σε βρίσκω 
κ έρχεται νύχτα και χάνεσαι. 
Χάνεσαι και χάνομαι,
 απ τα πάντα αποξενομένος. 
Σαν άδειο όστρακο 
Σαν κιθάρα χωρίς χορδές. 
Σαν ξένος σε ξένους
 αμίλητος χάνομαι . 
Πετώ στην ψυχή μου
 στο αίμα μου σταματώ 
και σε βρίσκω.
 Καράβι που σκίζεις τα κύματα μου 
Θάλασσα που γεμίζεις τα στήθια μου. 
Πετρα ξεπλιμένη απ τη βροχη
 ηψυχή μου 
Σαν την καρδιά ξεπλύμένη απ την αλήθεια.
 Σε παίρνω και σε κάνω φτερό μου 
Ω μεγαλόπρεπη ποθητή, σιωπηλή μου αγαπημένη 
Σαν την δημιουργία
 σαν την ποίηση 
Περήφανε κληρονόμε της σκέψης μου.
 Της μικρής μου ανθρώπινης ύπαρξης στήριγμα. 
Στόματα αγγέλων τραγουδούν 
για σένα βασίλισσα της μοναξιάς μου, 
από θάλασσα σε θάλασσα πετώ 
να πιαστώ απ τα μεταξένια μαλλιά σου 
καλπάζει η νύχτα 
με το μαύρο της άλογο καβάλα 
πετώντας γαλάζια φτερά στο σώμα μου. 
Τα τραγούδια λεπταίνουν 
και γίνονται φρούτα ονειρεμένα 
Και τα καταπίνει η ψυχή σου 
Η ψυχή σου που είναι μακριά
 και εγώ ρίχνω τα θλιμμένα μου 
Μάτια μακριά στον ορίζοντα,
εκεί που καίγεται η μοναξιά μου 
στη μεγαλύτερη φλόγα φωνάζοντας 
Καλώ την ψυχή σου
 σε καλώ και έρχεσαι
 Έρχεσαι σαν μια σταγόνα δροσερό νερό 
και φεύγεις 
και χάνεσαι 
σαν πρασινάδα μέσα στο χιόνι. 
Απομένει μοναχά η νύχτα και εγώ ο ξένος 
Σκοτωμένος απ’ την απόσταση 
παραδομένος στη θολή ερωτική μέθη 
στις ώρες της αποξένωσης 
Τα άνθη της καρδιάς μου
 μαδούν απ’ την θλίψη μου 
Στο τρελό παλινδρόμημα των αισθήσεων.
 Χάνομαι μέσα στα ωκεάνια μάτια σου,
 σα βότσαλο στην άμμο 
Τρομάζοντας κι αγαπόντας την παράξενη σιωπή σου. 
Βυζαίνω απ’ τα μεγάλα στήθη των πόθων, 
Αχόρταγος ρουφώντας με δίψα το γάλα τους
 και η τροφή αυτή με ανασταίνει 
Και τότε παντού ολόγυρα η μορφή σου πλανιέται 
Πάνθεα οπτασία 
σε νιώθω να υπάρχεις. 
Υπάρχεις μέσα στο αίμα μου, 
μες τη σκέψη μου, 
την ψυχή μου.
 Τότες σαν μελίσσι,
 σαν χιλιάδες ποταμοί 
γίνομαι ένας και ζω και υπάρχω 
Υπάρχω από τη δική σου την ζωογόνα ύπαρξη. 
Σιμώνει η ώρα και χάνεσαι
 και μένουν μόνες, άδειες οι ώρες. 
Τα στήθη μου γεμίζουν απελπισία 
και πάλι ζητώ να σε βρω από την αρχή 
και πάλι σε χάνω
 Είσαι για μένα η αρχή και το τέλος
 Είσαι το σώμα μου, 
είσαι η ζωή μου. 
Σαν μια μέλισσα,
 σα σπόρος
 σε ζητώ να χαθώ μέσα σου 
Να φυτρώσω 
Να γίνω θεός 
να σου πω σ’ αγαπάω 
Να πονέσω, να κλάψω,
 να φωνάξω, αισθάνομαι 
Την μορφή σου να δω να με κλείνει 
να φωνάξω 

«ΥΠΑΡΧΩ».